EBZH à EDKU    (Attendorn) 01 juni 2002    door Guido Ramaekers

Een mooi tripje naar een prachtig gelegen veld gelegen aan de Biggesee 

ter gelegenheid van een Fly-in / Fliegerfest.

Daags voordien ontving ik een telefoontje van mijn vliegmakker en toeverlaat Lieven met de vraag of ik zin had in een tripje naar Attendorn. Onze vriend Peter Vergoossen zou er ook naar toe vliegen met zijn DPM en dat beloofde dus een aangename gelegenheid te worden om er weer eens op uit te trekken. Het zou een vluchtje worden van zo’n slordige 190 km en het weer beloofde voor 1 juni een mooie vliegdag.

Onze laatste vlucht samen nog in indachtig ging ik uiteraard met genoegen op dit aanbod in en begon de vlucht reeds voor te bereiden. Eerst effe zoeken waar Attendorn eigenlijk lag en de nodige lijntjes trekken op de kaart.

Afspraak ’s anderendaags op het veld van Kiewit Hasselt om 09:30hr. Peter zou iets vroeger vertrekken vanop Maasmechelen daar hij met z’n DPM wat trager is.

1 juni 2002   09:35hr  Zoals gewoonlijk was Lieven als eerste ter plaatse en had zijn toestel reeds zo goed als opgebouwd. De tijd die ik nodig had om mijn dierbaar kleinood vliegklaar te maken spendeerde hij aan een vluchtige wasbeurt. Een grondige controle en een tankbeurt later begaven we ons naar het clubhuis om onze vlucht in te schrijven in het luchthavenregister.

Lieven voorzag me tijdens de terugwandeling van de nodige raadgevingen en nuttige tips. Navigeren is nu eenmaal niet mijn sterkste kant en van een ervaren ex-zweefvlieger kan ik nog heel wat opsteken.

Na de opwarming van onze motoren stegen we op onder een stralende zon aan een azuurblauwe wolkenloze hemel. Alvorens op koers te gaan vlogen we nog een circuitje om wat extra hoogte te winnen. In de onmiddellijke omgeving van Kiewit zijn de mogelijkheden op een geslaagde noodlanding erg schaars en “safety comes allways first”.

Na een vijftiental minuten 065° te hebben aangehouden schoof het veld van Zwartberg links aan ons voorbij en zagen we rechtsvoor Maasmechelen liggen. Op een tweetal Dpm’s na was er niets te bespeuren, het was intussen toch al bijna 11 uur en bij dergelijk vliegweer verwacht je toch wat meer activiteit op een vliegveld. Voor alle zekerheid toch even geïnformeerd via de radio maar onze vriend Peter al een tijdje op weg. Geen probleem dus, misschien haalden we hem nog wel in.

           Toen Maaseik linksvoor in zicht kwam werd het tijd de koers te wijzigen naar 088° en met een lichte tegenwind de Maas over te steken richting Erkelenz.

Onderweg passeerden we meerdere ULM-veldjes en net voorbij Erkelenz lag een mooi gelegen veld met een aanzienlijk aantal zweeftoestellen, netjes op een rij, klaar om het luchtruim te kiezen.

Het was op sommige plaatsen echt uitkijken geblazen vanwege het hoge aantal zweeftoestellen die er rondcirkelden. Als zo’n ding recht op je afkomt is het nog nauwelijks zichtbaar. Via de radio gaven we elkaar zo goed mogelijk alle waarnemingen door en gingen tevens wat dichter bij elkaar vliegen. Op die manier val je toch sneller op, zeker door de opvallende gele kleur van onze eenzitters.

30 km voorbij Erkelenz passeerden we een sterk kronkelende Rijn en even verder het zweefvliegveld van Langenfeld. Dit was het moment om uit te kijken naar drie meren die we volgens de kaart moesten passeren0. Daar de zichtbaarheid die dag meer dan 20 km was hoefden we niet lang te wachten op het glinsterende wateroppervlak van het grootste meer. Even checken op de kaart en ja hoor, we zaten perfect op koers met het meer van Kurten rechts en  twee kleinere links van ons. Vanaf hier hoefden we ons enkel  te concentreren op enkele masten die ons de weg naar Attendorn moesten wijzen. Op 5 km links van die masten moest een vliegveld liggen, dus dat was moeilijk te missen.

Dat dachten we althans, die masten waren erg goed te zien maar het veld lag in een vallei achter een heuvel van 700 m. We besloten de heuvel links te laten liggen en langs de Biggesee te vliegen. Een redelijk groot stuwmeer waarvan de bovenstroom ons automatisch bij het veld van Attendorn moest brengen.

Intussen had de wind wat in kracht toegenomen. Er werd radiocontact gemaakt en een vriendelijke man vertelde ons alles wat we moesten weten om het veld aan te vliegen en ons in het circuit te begeven. Ook Peter, die blijkbaar al was aangekomen, riep even op en gaf ons de raad niet te traag binnen te vliegen. Het gedrag van een voorganger verraadde ons dat we moesten uitkijken want het was behoorlijk turbulent en de wind werd steeds krachtiger. Dan maar hoog genoeg aanvliegen en vol in slip naar beneden. Op de wijze zak je met de Calypso als een baksteen en hou je de vliegsnelheid relatief laag en nauwkeurig onder controle.

Peter van zijn kant was blij ons te zien en vertelde dat hij tijdens de laatste minuten van zijn vlucht een raar geluidje had gehoord in de motor.

Het nodige gereedschap werd bij elkaar gezocht en keken we even wat er loos was. Ondanks het feit dat Peter een erg goede "technieker" is bleek er geen plaatselijke herstelling te kunnen gebeuren en werd er Herman opgetrommeld om Peter en zijn toestel te komen halen met een aanhanger.

Intussen werden de nodige afbouwwerken reeds uitgevoerd zodat de jongens ’s avonds niet meer al te veel werk hadden om de DPM in te pakken.

Na ons van de nodige brandstof te hebben voorzien voor de terugvlucht en de bezoekende toestellen te hebben bekeken was het tijd voor een “Deutsche Bockwurst mit Brot und Sprüdelwasser”. De wind was intussen wat gaan liggen en het werd er behoorlijk warm.

Na het genot van een prachtige demovlucht met een Chipmunk namen we afscheid van Peter en wensten hem het beste alvorens de terugtocht aan te vatten.

We spraken af dat ik op kop zou vliegen om m’n navigatiekennis nog wat bij te schaven. Hier en daar speelde Lieven, die volgens mij heel west Europa op z’n duimpje kent voor reisleider en wist me attent te maken op meerdere bezienswaardigheden.

Op de terugvlucht zouden we even uitwijken en over het veld van Maasmechelen vliegen om even gedag te zeggen, en koersten vandaar verder naar EBZH waar we na een vlucht van 2 uur en 21 minuten onze wielen aan de grond zetten. De aanvlucht gebeurde in formatie en de uitgevoerde break om het circuit te vervoegen was om van te snoepen.

Een goed half uurtje later waren de toestellen ingeladen en zaten we bij een lekker glas bier nog na te genieten van een toch wel erg mooie vlucht.

Guido Ramaekers , Attendorn 2002 

[ Start ] [ Omhoog ]

Laatst bijgewerkt: 22 oktober 2011